سیستم اعلام حریق کانونشنال (متعارف)

سیستم‌های متعارف (Convectional fire alarm system) يكي از پركاربردترين سیستم های اعلام حریق است که علی‌رغم تغییرات کیفی اندک، همچنان جهت تصرف‌هایی با شرایط خاص مورد استفاده قرار می‌گیرند. در این سیستم چندین دتکتور و شستی که یک منطقه از ساختمان را پوشش می دهند در قالب یک مدار به هم پیوسته به تابلوی کنترل مرکزی متصل می شوند  .

به همین سبب هر مدار تعيين‌كننده یک ناحيه (Zone) است. نحوه اتصال تجهیزات کشف و آشکارسازی (تشخیص) نسبت به تابلوی کنترل مرکزی به صورت شاخه‌ای و یا به عبارت دیگر شعاعی است. هر تابلوی کنترل مرکزی متعارف می تواند ۱۶،۱۲،۸،۴،۲ و یا مدارهای بیشتری را پشتیبانی کند.

در شرایط عادی، دتکتورها (کاشف ها یا آشکارسازها) جریان بسیار کمی (در حدود ۱۰۰ میکرو آمپر یا کمتر) را از خود عبور می دهند. اما در صورت بروز شرایط حریق، جریان عبوری از آنها با توجه به نوع تابلوی کنترل مرکزی افزایش یافته و ممکن است تا ۵۰ میلی آمپر برسد. به اين ترتيب پانل مركزي متوجه حريق در يك مدار مي‌شود و فرمان‌هاي لازم را صادر مي‌كند.

با تشخيص حريق توسط آشكارسازها، جريان در مدار افزايش پيدا مي‌كند و به دنبال آن اختلاف پتانسيل كاهش مي‌يابد. در حالتي كه در مدار اتصال كوتاه رخ دهد، اختلاف پتانسيل برابر صفر خواهد شد. اين اختلاف پتانسيل باعث مي‎شود تا پانل مركزي بين حالت حريق و اتصال كوتاه تفاوت قائل شود.
بطور کلی میتوان ۴ حالت را براي سیستم اعلام حریق متعارف در نظر گرفت:

• كاركرد عادي: جریان در محدوده ای مشخص
• تشخيص حريق: جریان زیاد
• خرابي سيستم: جریان کم یا قطع جریان
• اتصال كوتاه در مدار: جریان زیاد غیر عادی

در داخل شستی ها نیز یک مقاومتی ۴۷۰ اهمی با سوییچ سری شده است که مقدار جریان را به هنگام بروز حالت هشدار محدود می کند. این مقاومت امکان می دهد تا تابلوی کنترل مرکزی بتواند بین شرایط هشدار و اتصال کوتاه تمایز قائل شود.

در اغلب سیستم‌های متعارف، مدار هشداردهنده دیداری و شنیداری (آژیر و چراغ چشمک زن) از مدار کشف و تشخیص جدا هستند. اما در گونه ای از سیستم‌های متعارف که به سیستم متعارف دو سیمه معروف است، می توان آژیرها/چراغ چشمک‌زن‌ها (استروب‌ها) را نیز در مسیر دتکتورها و شستی ها قرار داد که در این صورت، صرفه‌جویی قابل توجهی در مقدار لوله‌گذاری و کابل کشی به عمل خواهد آمد.

دتکتورهایی که در سیستم متعارف به کار گرفته می شوند عملکردی مشابه رله دارند و دارای دو حالت عادی و هشدار هستند که حساسیت آن در کارخانه سازنده از پیش تنظیم شده است و نمی توان تغییری در آن به وجود آورد.

بطور خلاصه سیستم اعلام حریق متعارف سیستمی است که درآن اجزای میدانی مانند دتکتورهای دود، حرارت، دود و حرارت (ترکیبی) و شستی های اعلام حریق به صورت آنالوگ همگی به طور موازی به یک زوج سیم متصل می‌شوند و در صورتی که هر یک از اجزای میدان از حالت نرمال به حالت آلارم تغییر کند، سیگنال جریان افزایش یافته و کنترل پنل مرکزی با توجه به این تغییر جریان و افزایش آن نسبت به حالت نرمال (Stand-By) به حالت آلارم تغییر وضعیت خواهد داد .